در شرایط سخت، از یکدیگر مراقبت می‌کردیم. وقتی اسیر جدیدی وارد می‌شد، بچه‌ها برایش تدارکات فراهم می‌کردند. یک بار انار دادند و آن را دانه‌دانه تقسیم کردیم، هر نفر ده دانه می‌خورد.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان،
مؤسسه پیام آزادگان استان تهران چهارمین برنامه عصر خاطره الماس‌های درخشان را با موضوع روایت آزادگان از ماه مبارک رمضان در دوران اسارت، با حضور آزادگان سرافراز از اردوگاه‌های مختلف، از جمله علی ابراهیمی، سید صباح معصوم زاده، حجت‌الاسلام و المسلمین علی‌اصغر صالح‌آبادی، سید هادی غنی، عباس شهریاری، غلام‌رضا مالکی، رضا ملیح، محمود تاجداری، عبدالله عبادی، احمد خراسانی، رضا الهی، عبدالله سرابی و سید رسول عمادی برگزار کرد. در این مراسم، علی ابراهیمی، آزاده سرافراز اردوگاه موصل ۴، به بیان گوشه‌هایی از روزهای دشوار اسارت در ماه مبارک رمضان پرداخت.
روزه‌داری در شرایط طاقت‌فرسا
علی ابراهیمی با اشاره به وضعیت دشوار تغذیه در اسارت گفت: «در فصل گرما، نگهداری غذایی که به ما می‌دادند، مانند شوربا، مشکل بود و این موضوع صدمات جسمی زیادی به اسرا وارد می‌کرد. از ابتدای اسارت، این وضعیت به‌صورت روتین ادامه داشت. برای افطار تنها یک چای و مقدار کمی نان داشتیم که آن را خشک کرده و به آرد تبدیل می‌کردیم تا با آن حلوا درست کنیم. هرچند این کار مضرات خاص خود را داشت، اما راهی برای تأمین انرژی بود.»
وی ادامه داد: «بعد از افطار، گاهی تا ساعت ۱۰ شب بچه‌ها برای دریافت غذای سحری منتظر می‌ماندند. همان سطلی که برای گرفتن غذای افطار استفاده می‌شد، شسته و مجدداً برای سحری به کار گرفته می‌شد. سهم هر نفر چیزی حدود هشت قاشق برنج بود که اغلب بچه‌ها آن را برای افراد مسن‌تر یا کم‌توان‌تر کنار می‌گذاشتند و خودشان کمتر می‌خوردند.»
تدبیر برای تأمین خوراکی‌های مورد نیاز
این آزاده دفاع مقدس از سختی‌های نگهداری غذا تا سحر گفت: «ما در دوران اسارت فقط سه یا چهار بار پرتقال خوردیم، اما پوست آن‌ها را نگه داشته و از آن مربا درست می‌کردیم. همچنین برای داشتن چای اضافه، با ابتکار خاصی آب را در تشت ریخته و روی آن را می‌بستیم، سپس با المنتی که داشتیم، آن را گرم کرده و با چای خشکی که از عراقی‌ها به روش‌های مختلف به دست می‌آوردیم، چای درست می‌کردیم.»
ابراهیمی با اشاره به تلاش اسرا برای بهره‌گیری از معنویت ماه مبارک رمضان افزود: «با وجود ملاحظات و ضعف‌های غذایی، به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌کردیم که گرسنگی و تشنگی مانع ورزش و فعالیت نشود. معمولاً برنامه‌های ورزشی را نیم ساعت قبل از افطار برگزار می‌کردیم. همچنین، در اسارت کسانی بودند که سواد خواندن و نوشتن نداشتند، اما پس از آزادی، حافظ کل قرآن شدند و نامه‌های خود را خودشان می‌نوشتند. برنامه ختم قرآن نیز از دیگر برنامه‌های معنوی ما در این ماه مبارک بود.»
انسجام و همدلی در دوران سخت اسارت
وی از حس همدلی و یاری‌رسانی میان اسرا چنین یاد کرد: «در آن شرایط سخت، از یکدیگر مراقبت می‌کردیم. وقتی اسیر تازه‌ای وارد اردوگاه می‌شد، بچه‌ها برایش تدارکات، لباس و غذا فراهم می‌کردند. یادم هست که یک بار به ما انار دادند و ما آن را دانه‌دانه کرده و بین خود تقسیم می‌کردیم، به‌طوری‌که هر نفر تنها ده دانه انار می‌خورد.»
این آزاده سرافراز با اشاره به برنامه‌های فرهنگی و معنوی اسرا گفت: «برای حفظ روحیه، برنامه‌های شاد و نشاط‌آور برگزار می‌کردیم. این برنامه‌ها معمولاً در دهه اول ماه رمضان اجرا می‌شد تا فضای اردوگاه روحیه‌بخش‌تر باشد. البته، اجرای چنین برنامه‌هایی نیاز به تدابیر امنیتی داشت؛ به همین دلیل، سه نگهبان می‌گذاشتیم تا بتوانیم برنامه‌های خود را به دور از چشم دشمن انجام دهیم.»
ایستادگی برای حفظ عزت و آبروی نظام
ابراهیمی در پایان تأکید کرد: «در آن روزهای سخت، تمام توان و حیثیت خود را برای حفظ آبروی نظام جمهوری اسلامی ایران گذاشتیم. اسرا در بدترین شرایط نیز انسجام و معنویت خود را حفظ کردند و تلاش کردند تا آبرو و عزت ایران را حتی در محیط خفقان‌آور اردوگاه‌ها حفظ کنند.»
انتهای پیام/
برای ورود به ویکی آزادگان اینجا کلیک کنید / www.wikiazadegan.com