عملیات لو رفت؛ بعثی ها ما را به رگبار بستند

قادر آشنا هستم خدمتگذار جامعه ایثارگری. من 16سالم بود و 1361/11/18 بود که توفیق پیدا کردم  برای دفاع از میهنم  در عملیات والفجر مقدماتی حضور داشته باشم.

عملیات والفجر مقداتی که عملیاتی لو رفته بود بعضی ها به ما خیانت کردند و این باعث شد ما بهترین رزمندگانمان را از دست بدهیم. قرار بود ما از پشت به عراقی ها حمله کنیم اما چون عملیات لو رفت ما علاوه بر اینکه تعداد زیادی را از دست دادیم تعداد اسرا هم قابل توجه بود، البته به نسبت عملیات دیگر می گویم نه نسبت به کل.

ما یک دسته 25 نفره بودیم که برای اینکه گردان عقب نشینی بکند حرکت کردیم تا گردان محاصره نشود، ما از ساعت 4 صبح تا 10 صبح با عراقی ها  جنگیدیم اما عقب نشینی به موقع باعث شد که تلفات و خسارات را کاهش بدهیم. ولی از این 25 نفر یک نفرمان شهید شد و 24 نفر دیگر اسیر شدیم

ما در اردوگاه موصل1 بودیم وقتی عراقی ها مارا اسیر کردند تعدادی را به  رگبار بستند و خیلی ها را شهید کردند، غیر از  ما نیرو های دیگه ای از گردان های دیگر هم آنجا بودند و تعدادی از رزمنده ها را همان جا جلوی چشمان ما به رگبار بستند و 12 نفر همان روز شهید شدند.

در آن زمانی که ما را به اردوگاه بردند توپ خانه ایران شروع به کار کرد و مقرهای عراقی ها را میزد که همین باعث شد  یکی از فرماندهان عراقی و چند نفر از آنها کشته شوند، آنها عصبی شدند و بچه های ما را به رگبار بستند.

ما را به پشت خط بردند و در یک جای تانک جای دادند و لودر ها آمدند تا گل بریزند روی ما، چون فصل زمستان و بهمن ماه هم بود ما هم متوجه نمیشدیم که چه خبر است.

یک برادر عرب زبان اهل شوش در بین ماه بود به اسم رحیم شنگری، یادم هست که گفت بچه ها اشهدتان را بخوانید که این لودر آمده تا گل بریزد روی ما. همه بچه ها شروع کردند به خواندن اشهدشان و هرکس به هر نحوی در حال این بود که خودش را برای شهادت آماده کند.

اما چیزی که برای من جالب بود این بود که ندیدم هیچکس از ترس مرگ گریه کند یا ترسی داشته باشد و بالعکس حس خوبی بین همه ما بود.

در همان زمان یک جیپ عراقی آمد که دیدیم همه به آن احترام گذاشتند و به عقب رفتند، دوباره آقا رحیم گفت که آنها از کشتن ما صرف نظر کردند. فرمانده عراقی گفت که آن ها را نکشید ما به اسیر نیاز داریم، ما را به بغداد منتقل کردند و جشن و پایکوبی و خیلی خوشحال بودند.

من تا ده سال حتی برای خانواده ام هم تعریف نکردم که در زمان اسارت چه گذشت و دلیلش این بود که فکر مکیردم مخاطب چگونه می تواند فقط با چند جمله آن شرایط و اوضاع و احوال را درک کند، غربت و اسارت در دست صدام چیزی نیست که بتوان به راحتی توصیفش کرد و یا مخاطب آن را درک کند، شما باید در آن فضا قرار بگیرید مثل اینکه همه در شرایط عادی مرد هستند و پیدا کردن نامرد سخت است اما در شرایط غیرقابل تحمل یا سخت است که میتوان نامرد را از مرد تشخیص داد.

ما در شرایطی بودیم که شکنجه میشدیم، نان و آبمان کم بود فقط به اندازه ای که زنده بمانیم و صدای بوق اردوگاه را تا آخر میبردند که برای صحبت کردن با فرد کنار دستت باید فریاد بزنی و بدتر از آنکه بی اطلاع از کشورت نیز باشی و با وجود همه این موارد باز مقاومت کنی و یک لحظه از اصولت عقب نشینی نکنی.

آن ها مرتب به ما می گفتند که جنگ را پیروز شدند و ایران شکست خورده است. ما هم در این مدت چند سال از کشورمان بی اطلاع بودیم ولی مقاومت کردیم اصول و مبانی انقلاب را در وجودمان حفظ کردیم.

بله، من 4 سال با آقای ابوترابی در یک اردوگاه بودم. 

تنها یک جمله می خواهم بگویم که به گمانم کافی باشد و ان این که من در تمام خوانده ها و نوشته هایی که انجام دادم هنوز مثل آقای ابوترابی پیدا نکردم. او عارفی به معنای واقعی، مقاومی در معنای واقعی، دلسوز به معنای واقعی و شخصی که حرمت انسان برای او به معنای واقعی ارزش دارد. 

یکیش خاطرات خود بنده که نام آن روزگار آشنا هست که توسط موسسه پیام آزادگان چاپ گردیده، چند مقاله و کتاب راجب به داعش نوشتم و کتابی نزدیک به چاپ دارم که نیز مربوط به داعش هست.