چالش‌های درمانی و فداکاری‌های آزادگان

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، استان خراسان رضوی، نشست هشتاد و سوم راویان آزاده مشهدی با موضوع "درمان در اسارت" به بررسی یکی از بحرانی‌ترین چالش‌های آزادگان سرافراز پرداخت. این نشست به منظور ارائه تجربیات و خاطرات آزادگان از شرایط درمانی در زمان اسارت، بر مشکلات و محدودیت‌های درمانی که آنان در اردوگاه‌های دشمن بعثی با آن مواجه بودند، تمرکز کرد.

هشتاد و سومین نشست پژوهشی راویان آزاده با محوریت "درمان در اسارت" به بررسی یکی از بزرگ‌ترین مشکلات آزادگان سرافراز در دوران اسارت پرداخته است. این موضوع به دلیل واقعیتی حائز اهمیت است که اکثر آزادگان، در شرایطی که مجروح شده و توان مبارزه یا ترک میدان را نداشتند، به دست دشمن بعثی به اسارت درآمدند. مشکلات درمانی این عزیزان از آغاز اسارت تا زمان آزادی با آن‌ها همراه بود و متأسفانه، نبود امکانات پزشکی کافی موجب شد که طعم شیرین آزادی برای بسیاری از آن‌ها تلخ شود.

در این نشست، آزادگان حاضر به بیان خاطرات جالب و بعضاً عجیب خود از محدودیت‌های درمانی و دارویی پرداختند. آن‌ها به استفاده از سرنگ‌های یک‌بار مصرف اشاره کردند که به دفعات مورد استفاده قرار می‌گرفت و به دلیل کند شدن سر سرنگ، بیماران مجبور بودند درد زیادی را تحمل کنند. همچنین، آن‌ها به شرایط سخت خارج کردن تیر و ترکش‌ها از بدن اسرای مجروح، بدون استفاده از مواد بی‌حسی و با ابزارهای ابتدایی مانند تیغ اصلاح، اشاره کردند.

بسیاری از آزادگان با مشکلات جدی مانند معیوب بودن دست و پاهای خود به دلیل ترکش یا گلوله مواجه شدند. این نواقص شامل کوتاهی پا، جوش خوردگی‌های ناقص و غیره بود. برخی از خلبانان نیز به دلیل عدم درمان مناسب و شکستگی‌ها، قادر به استفاده از دستان خود نبودند و برای انجام امور روزمره با دشواری روبه‌رو بودند.

نبود آنتی‌بیوتیک و درگیری اسرای مجروح با عفونت‌های خطرناک، چالش دیگری بود که زندگی آن‌ها را تهدید می‌کرد. یکی از آزادگان به بیرون پریدن حدقه چشم از کاسه و شرایط وحشتناک پانسمان خشک شده روی چشم‌ها اشاره کرد و این موارد تنها بخشی از دردها و رنج‌هایی بود که آزادگان عزیز با آن مواجه بودند.

با این حال، در کنار همه این مشکلات، زیبایی‌های انسانی و روحیه فداکاری نیز در این روایت‌ها وجود داشت. یکی از آزادگان به این نکته اشاره کرد که او زمان خود را صرف رسیدگی به اسرای مجروح و بیمار می‌کرد، حتی در شرایطی که لباس‌هایش از کثیفی ناشی از اسهال خونی دیگران بوی بدی می‌داد و به همین دلیل کسی نمی‌خواست هم سفره او شود.

آزادگان با وجود سختی‌های طاقت‌فرسا، بر این باور بودند که فقط خداوند می‌تواند شفا دهد، زیرا شرایط بهداشتی و پزشکی در اسارت هیچ تناسبی با استانداردهای معمول نداشت. با هدف کسب رضای خدا، آن‌ها توانستند سختی‌ها و دردهای خود را به زیبایی تبدیل کنند.

داستان درمان در اسارت و محدودیت‌های آن، موضوعی عمیق و پر از عبرت است که در نشست‌های آتی به آن پرداخته خواهد شد و یادآور فداکاری‌ها و ایثارهای آزادگان در دوران سخت زندگی‌شان خواهد بود.

انتهای پیام/