نمازشب برای بچه ها مانند نماز یومیه بود

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، سربازان عراقی در ماه رمضان از نظر تغذیه هیچ فرقی با ماه های دیگر برای ما قائل نبودند. در ابتدای اسارت که به ما اجازه روزه  نمی دادند و سحرها هم چیزی نمی دادند. همان بعدازظهر غذایی که به ما می دادند خودمان آن را طوری گرم نگه می داشتیم اما  از نظر روحیه مقاومت بچه ها بسیار بالا بود.

دعاهای مختلف، جمع های معنوی مختلف داشتیم. شما حساب کنید تمام ۲۴ ساعت ۱۴۰ نفر با اخلاقیات متفاوت در یک اتاق زندگی می کردیم اما برای  تمام ساعت هایمان برنامه ریزی داشتیم.

می توان گفت: برنامه ریزی هایمان از امروز دقیق تر بود.  از ۸ صبح تا ۱۱ شب که خاموشی می زدند برای دقیقه های زندگیمان هم برنامه ریزی داشتیم. هرکسی بسته به نوع استعدادش. یکی مثل من که آدم عملیاتی بودم بیشتر دنبال کار بودم. ارشد باشم، تئاتر برم، یکی دنبال کتاب خواندن، یکی دنبال کلاس رفتن، یکی دنبال حفظ قرآن، ورزش و حتی ورزش های ممنوعه مثل ورزش رزمی یا ورزش هایی که از نظر عراقی ها مشکلی نداشت مثل فوتبال و والیبال. یعنی یک جامعه کاملا هدفمند با تشکیلات منسجم داشتیم.

ماه رمضان هم فرصت خوبی بود که حجم کلاسها کمتر می شد. عراقی ها هم زیاد سخت گیری نمی کردند. اکثر بچه ها تا سحر بیدار بودند. خواندن نمازشب برای بچه ها مانند نماز یومیه شده بود. حفظ ادعیه، حفظ قرآن وکلاسهای اعتقادی ادامه داشت تا نماز صبح؛ بعداز نمازصبح بچه ها استراحت می کردند.

راوی: آزاده کوروش اسکندری

انتهای پیام/

اللهمّ افْتَحْ لی فیهِ أبوابَ فَضْلَکَ وأنـْزِل علیّ فیهِ بَرَکاتِکَ وَوَفّقْنی فیهِ لِموجِباتِ مَرْضاتِکَ واسْکِنّی فیهِ بُحْبوحاتِ جَنّاتِکَ یا مُجیبَ دَعْوَةِ المُضْطَرّین.