در اسارت چه مسلمان و چه مسیحی (ارمنی) فرقی با هم نداشتیم

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، یکی از جلوه‌های زیبا و غرورآفرین دفاع مقدس مشارکت همه هموطنان از اقوام و اقشار گوناگون برای دفاع از میهن عزیزمان است.

«امیل گریگوریان» از جمله رزمندگان مسیحی دفاع مقدس از تبریز است که در واپسین روزهای جنگ تحمیلی، در تاریخ ۳۱ تیرماه ۱۳۶۷ در منطقه عملیاتی سومار به اسارت نیروهای عراقی درآمد و دو سال را در اردوگاه‌های مختلف رژیم بعثی سپری کرد. وی در کتاب «گل مریم» اثر «آرمان بوداغیانس» گوشه‌ای وحدت و اتحاد میان اسرای ایرانی را چنین روایت کرده است:

«در منطقه عملیاتی سومار حدود پنج روز به دنبال راه فراری می‌گشتیم؛ دشمن بعثی تمام راه‌ها را بسته بود و ما به اسارت دشمن درآمدیم. بعد از چند روز که از اسیران بازجویی می‌کردند، تعدادی از ما را به کمپ شماره ۱۴ در تکریت انتقال دادند. در این کمپ، امکانات خیلی ناچیز بود و با بدبختی می‌توانستیم مشکلات خود را رفع کنیم. در این کمپ تعداد ۲۵۰۰ نفر زندگی می‌کردند! در هر سالن ۱۵۰ نفر با امکانات ناچیز. از هر نظر مشکلات فراوان در این اردوگاه حاکم بود. ما فقط با همکاری یکدیگر می‌توانستیم مشکلات را برطرف کنیم و به آینده امیدوار باشیم تا اینکه به کشور عزیزمان برگردیم.

بعد از اسارت، می‌خواستیم خود را طوری به دشمن نشان که ما می‌توانیم مقاومت کنیم. چون به نظر من این یک امتحان بزرگی بود که تمام ما ایرانیان این امتحان بزرگ را می‌بایست به‌خوبی انجام می‌دادیم و برایمان راه دومی وجود نداشت. ما به عنوان شهروندان کشوری که در طول مدت جنگ، شهیدان فراوانی از فرزندان خوب خود را از دست داده بود، نمی‌توانستیم امتحان خود را خوب ندهیم. زیرا نماینده یکایک افراد ملت ایران بودیم، چه مسلمان و چه مسیحی (ارمنی)، فرقی با هم نداشتیم و باید تمام مشکلات موجود را پشت سر گذارده و به کشور خود ایران باز می‌گشتیم.»

انتهای پیام/

رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَیْنَا صَبْراً وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِینَ