برزخی به نام اسارت!

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، آزاده «علیرضا دهنوی» متولد 1339 و درجه دار ارتش جمهوری اسلامی ایران است که درتاریخ 3/1/1361 به اسارت رژیم بعث عراق درآمد. وی ابتدا به اردوگاه «عنبر» و سپس به اردوگاههای «صلاح الدین» و «موصل» منتقل و در کمپ ویژه افسران جای گرفت و پس از 101 ماه اسارت درتاریخ 28/5/1369 همراه با سایر آزادگان به وطن بازگشت.

در ادامه خاطره‌ای کوتاه از این آزاده سرافراز در دیدار با نماینده موسسه پیام آزادگان خراسان رضوی را می‌خوانید:

«نامه‌ای برای خانواده‌ام نوشتم که در بخشی از آن خود را فدایی امام خمینی(ره) دانستم. شک نداشتم این نامه برای من تبعات سنگینی خواهد داشت، تا اینکه افسر استخبارات مرا خواست و نامه را نشانم داد. توضیحاتم او را قانع نکرد و به من مژده تنوع در اسارت داد.

مرا به داخل سلولی بردند که دودکش آشپزخانه اردوگاه به آنجا منتهی می شد.

من و چند نفر دیگر از اسراء در آنجا زندانی شدیم. چند روزی که گذشت قیافه‌های ما به قدری سیاه شده بود که همدیگر را نمی شناختیم. به دلیل کمبود اکسیژن و نارسایی تنفسی همه ما دچار مشکلات حادی شده بودیم و از همه بدتر محرومیت ما از استفاده از دستشویی مشکلات ما را مضاعف کرده بود و باعث وخامت حال چند نفر شد که به بیمارستان منتقل شدند و نهایتا پس از ده روز از آنجا رهایی یافتیم، اما عوارض آن سلول پس از آزادی مرا مجبور به عمل جراحی کرد.

گفتنی است؛ آزاده علیرضا دهنوی بلافاصله پس از آزادی خاطرات خود را ابتدا بصورت مقاله و بعدها به بصورت کتاب به چاپ می رساند که حاصل نوشته های او مجموعه ای به نام «برزخ اسارت» است. این آزاده سرافراز در سال 1390 دچار عارضه سکته مغزی شده و علیرغم اینکه از نظر جسمی دچار مشکلات متعددی می شود اما بواسطه پویایی و تحرکی که دارد بر مشکلات خود غالب می شود.

انتهای پیام/

رَبَّناإِنَّکَ جامِعُ النّاسِ لِیَوْمٍ لا رَیْبَ فیهِ إِنَّ اللّهَ لا یُخْلِفُ الْمیعادَ