شنیده‌ایم که نماز جماعت هم می خوانید!

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، دلیر مردانی که در بند رژیم بعثی اسیر بودند با اعتقاد راسخی که در وجودشان نهادینه شده بود، هرگز ازاعتقادات خود کوتاه نیامدند و دست از خواندن نماز بر نداشتند.

در ادامه خاطره‌ای کوتاه از سختی‌های خواندن نماز در اسارت را به روایت آزاده معزز «عبدالحسین گنجی نتاج » نظر می‌گذرانید:

هنگام سحر برای خوردن سحری برخاستیم تا غذا بخوریم و روزه بگیریم ولی عراقی ها متوجه شدند و به محض اطلاع ما را به باد کتک گرفتند. با این حال، همه روزه گرفتیم. غروب همان روز تصمیم گرفتیم که بدون اطلاع عراقی ها، نماز جماعت را برگزار کنیم. وقتی نماز پایان یافت و سفره را برای افطاری آماده کردیم، ناگهان در با شدت باز شد و سربازان و افسر عراقی با کابل وارد اتاق شدند و شروع به کتک کاری کردند و بعد از اینکه خوب بچه ها را خون آلود نمودند، از اتاق بیرون رفتند، در آن لحظه بدن های روزه دارمان را خون فرا گرفته وفضای اتاق از نالهء بچه ها انباشته بود. بعد از مدتی، افسر عراقی دوباره وارد شد و گفت: شنیده ایم که نماز جماعت هم می خوانید! شما باید اسامی ۲۰ نفر از کسانی را که در نماز جماعت شرکت داشته اند را  به ما بدهید و برای این کار، فقط تا فردا مهلت دارید. سپس از اتاق بیرون رفت و در را با شدت بست. سکوتی سنگین اتاق را فرا گرفت. نفس ها در سینه حبس شده بود و همه به یکدیگر نگاه می کردند، انگار که با چشم هایشان حرف می زدند. فردای آن روز صبح زود هنگامی که هنوز خوابیده بودیم، افسر عراقی با چند سرباز وارد اتاق شد و اسامی آن ۲۰ نفر را خواست اما هیچ کس حرفی نزد. افسر عراقی با حالتی عصبانی و چهره ای بر افروخته رو به ما کرد و گفت: اگر اسامی آن ۲۰ نفر را ندهید،  پدر همهء شما را در می آورم و ما را تهدید به مرگ کرد. بعضی از بچه ها که از نظر جسمی قوی بودند، به خاطر اینکه بچه ها گرفتار نشوند، داوطلبانه خودشان را معرفی کردند. عراقی ها آنان را همراه خود بردند و پس از مدتی با بدن های خون آلود و بی هوش به زندان بر گرداندند. سربازها تا چند شب بعد هم به همین نحو ۲۰ نفر را با خود می بردند و شکنجه می کردند.

انتهای پیام/

رَبُّنَا وَیَغْفِرْ لَنَا لَنَکُونَنَّ مِنْ الْخَاسِرِینَ