گفتگو با آزاده سرافراز هاشم گلبافان

به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، رمضان در اسارت یکی از شیرین‌ترین ماه‌ها و در عین حال سخت‌ترین بود. شرایط ویژه‌تر می‌شد و در کنار مشکلات فراوان این ارتباط اسرا با معبود رنگ و بوی دیگری را به روزهای اسارت می‌داد. در این باره با آزاده سرافراز آزاده سرافراز هاشم گلبافان گفتگویی کردیم که در ادامه می‌خوانید.

جدیدترین اخبار آزادگان و ایثارگران را در کانال اینستاگرامی پیام آزادگان بخوانید. (کلیک کنید)

در ماه مبارک رمضان سختگیری عراقی‌ها بیشتر می‌شد. کار به جایی رسید که تجمع بیش از سه نفر را ممنوع کرده بودند. ما در ابتدای اسارت قرآن یا مفاتیحی نداشتیم بعدها ‌هم که آوردند چون تعداد کم بود بچه‌هایی که دست خط خوبی داشتند‌‌ مفاتیح را دست نویس می‌کردند.

در شب‌های قدر در تکاپو بودیم تا با دعا و نیایش شب زنده داری کنیم ولی عراقی‌ها به شدت سخت‌گیری می‌کردند. در اردوگاه ما سه قاطع بود که هر کدام هشت آسایشگاه داشت ساختمان آسایشگاه سه طوری ساخته شده بود که هیچ دیدی به بیرون نداشت ولی پنجره‌های آن مشرف به آسایشگاه دو بود.

جدیدترین اخبار آزادگان و ایثارگران را در کانال تلگرامی پیام آزادگان بخوانید. (کلیک کنید)

وقتی که بچه‌های آسایشگاه سه مراسم دعا داشتند بچه‌های آسایشگاه دو هنگامی که نگهبان به آسایشگاه نزدیک می‌شد یک حوله قرمز در لبه پنجره می‌گذاشتند و‌ وقتی که خطری نبود یک حوله سفید پشت پنجره قرار می‌دادند. ما مراسمات خود را در چنین شرایطی برگزار می‌کردیم.

در شب‌های قدر چون بعثی‌ها می‌دانستند ما مراسم دعا خواندن داریم مدام در پشت پنجره‌های اردوگاه‌  قدم‌ میزدند گاهی آنقدر سرکشی زیاد می‌شد که فرصت دعا خواندن نداشتیم و در همان جای خود که حدود ۲۵ سانتی متر بود می‌نشستیم و یک نفر از بچه‌ها با صدای بلند دعا می‌خواند و بقیه تکرار می‌کردند‌. روزه داری ما اسیران هم حال و هوای غربت گرفته بود.