ما مشتاقانه از سخنان حکیمانه و عارفانه مرحوم ابوترابی فیض می‌بردیم و ایشان ابتدا به شکل مخفیانه مطالب را به مسئولان آسایشگاه‌ها و رابطان فرهنگی می‌گفت و به این شکل بود که کلام حاجی به بچه‌ها می‌رسید.
به گزارش روابط عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، ایام اسارت پر بوده از خاطرات تلخ و شیرین. خاطراتی که آزادگان آن‌ها را هنوز در حافظه خود ثبت شده و ضبط شده دارند و گهگاهی که پای خاطرات آنان می‌نشینیم، تلخی و شیرین‌های آن دوران برایمان ملموس و مبرهن می‌شود. اکنون به بهانه ماه بندگی، قصد داریم تا پای خاطرات رمضانی آزادگان بنشینیم و از «رمضان به وقت آزادگی» بنویسیم.
چهارمین گفت‌وگوی «رمضان به وقت آزادگی» را با آزاده سرافراز غضنفر محبی انجام داده‌ایم. با هم این گفت‌وگو را می‌خوانیم.
غضنفر محبی ساکن استان اردبیل است که در 13سالگی و در عملیات والفجر 4 به اسارت دشمن بعثی درآمده است.
وی هم‌اکنون به‌عنوان مدیر استان اردبیل مؤسسه پیام آزادگان فعالیت می‌کند. محبی در گفت‌وگو با خبرنگار روابط عمومی موسسه پیام آزادگان به روزهای نخستین اسارت خود اشاره می‌کند و می‌گوید: به محض ورود به اردوگاه موصل 3 با حاج علی‌اکبر ابوترابی روبه‌رو شدم که استاد، معلم و عین پدرمان بود. ایشان به همراه اسرای پیشکسوت که سن بیشتری داشتند از سنگینی بار آن ایام برایمان کاستند.
این آزاده سرافراز با بیان سختی اسارت به دست بعثی‌ها گفت: جسممان اسیر عراقی‌ها بود اما روحمان در فضای معنویت آزاد بود؛ بعثی‌ها روی عبادات جمعی حساس بودند و حساسیت ویژه‌ای روی مستحبات داشتند، برای همین از دعای کمیل تا نماز شب قدغن بود.
وی ادامه داد: گوش ما به حساسیت بعثی‌ها بدهکار نبود شکنجه و انفرادی را به جان می‌خریدیم و تکالیف را انجام می‌دادیم.
این آزاده سرافراز تصریح کرد: غذای بد و شرایط سخت، امراض و مجروحیت حاصل از شکنجه از رغبت روزه‌داری ماه رمضان نمی‌کاست و دلم برای معنویت آن ایام جوری تنگ شده که حاضرم همه سختی‌هایش را بار دیگر به جان بخرم ولی طعم آن احوال را بچشم.
این آزاده سرافزار بیان کرد: پیش می‌آمد بعثی‌ها پس از مدتی نفری یک پرتقال به ما بدهند که ما نیز از فرصت استفاده کرده و با پوست پرتقال مربا درست می‌کردیم.
محبی به فعالیت محرمانه فرهنگی ماه رمضان اشاره‌ای کرد و گفت: مانند برنامه‌های خوب صداوسیما که علما را دعوت می‌کنند ما مشتاقانه از سخنان حکیمانه و عارفانه مرحوم ابوترابی فیض می‌بردیم و ایشان ابتدا به شکل مخفیانه مطالب را به مسئولان آسایشگاه‌ها و رابطان فرهنگی می‌گفت و به این شکل بود که کلام حاجی به بچه‌ها می‌رسید.
انتهای پیام/