روایت «رضا جوکار» از روزه‌داری در ایام اسارت؛ قطره‌های آبی که معنویت بخشید

به گزارشروابط‌ عمومی مؤسسه فرهنگی پیام آزادگان، ایام اسارت پر بوده از خاطرات تلخ و شیرین. خاطراتی که آزادگان آن‌ها را هنوز در حافظه خود ثبت شده و ضبط شده دارند و گهگاهی که پای خاطرات آنان می‌نشینیم، تلخی و شیرین‌های آن دوران برایمان ملموس و مبرهن می‌شود. اکنون به بهانه ماه بندگی، قصد داریم تا پای خاطرات رمضانی آزادگان بنشینیم و از «رمضان به وقت آزادگی» بنویسیم. اولین گفت‌وگوی «رمضان به وقت آزادگی» را با رضا جوکار معروف به مرتضی جوکار انجام داده‌ایم. 

وی که هم‌اکنون به‌عنوان مدیر استان تهران مؤسسه پیام آزادگان فعالیت می‌کند، در سن 21 سالگی در عملیات دوم والفجر مقدماتی در 1361/11/20 به اسارت نیروهای بعثی عراق درآمد.

روایت این آزاده سرافراز با تعریف نخستین روزهای اسارت به دست بعثی‌‌ها آغاز شد, وی گفت: در زمان اسارت من را به موصل یک معروف به «موصل بزرگه» بردند اما در هنگام تفتیش وسایل ما، وسایل ممنوعه که شامل نوشته‌هایی از امام (ره) بود را کشف کردند و ما را به عنوان خرابکار (مَشاکل) به به موصل چهار انتقال دادند که در نهایت تا پایان اسارت آنجا بودم. این اردوگاه معروف به اردوگاه حاج‌آقا ابوترابی بود.

این آزاده سرافراز با اشاره به مشکلات روزه‌داری مستحبی، بیان کرد: برخی آزادگان در قالب برنامه خودسازی امام (ره) که موسوم به جهاداکبر بود، روزهای دوشنبه و پنجشنبه را رزوه می‌گرفتند و عراقی‌ها و بعثی‌ها برخورد‌های سفت و سختی به جهت ممانعت این حرکت خودسازانه داشتند. حتی سربازی به نام «جمعه» وقتی متوجه شد بچه‌های اردوگاه جیره غذایی را به عنوان افطار و سحر زیر پتو می‌خورند، درب آسایشگاه را باز کرد و همه را به زیر باد کتک گرفت.

انتهای پیام/